مهدیا چرا سر سپار راه  تو  واز پی ردّ پایت نباشم

که تو راز ورمز آرامش وآسایش بشری؟

چرا نه در پی عزم  دیار خود باشم

چرا نه  خاک سر کوی یار خود باشم

بود که لطف  ازل رهنمون  شود  حافظ

وگر نه  تا به  ابد  شرمسار خود باشم

مهدیا: توآنی که توفیق همگانی

بیمنک  رزق  الوری وبوجودک  ثبتت الارض والسما

به یمن  حضور  تو ، همه  روز ی دارند  وبه  برکت  وجود  تو،

زمین و آسمان  پایدار است.

مهدیا: تو که  نیامده  چنینی ، بیایی چونی؟

مرا  روی تو  بی قیدم  نموده                کمند  زلف  تو  صیدم  نموده

برگرفته از کتاب زمزهای انتظار، محمد هادی فلاح