شخصي پرهزگار ومومن كنار دريا زندگي ميكرد، او بر اثر  حمله پلنگ  زخمي شده بود ، اما هيچ دارويي دردش را درمان نمي كرد. مدت ها بود  كه بيمار ورنجور در گوشه اي به سر ميبرد وپيوسته خدا را شكر ميكرد..روزي يكي از دوستانش به  او گفت : « با اين همه درد ورنج  چرا شكر خدا  ميكني ؟» مرد پرهيزگار  گفت:« شكر من  براي اين است  كه گرفتار مصيبتم  نه  معصيت».

(گلستان)